#36 Co nieco o posłuszeństwie

Odkąd pamiętam nigdy nie miałyśmy problemów z przywołaniem. Nawet w okresie, w którym kłopotem była niechęć do jedzenia, Suzi wiedziała jak ma na imię. Mimo tego, że występowała ta nieciekawa bariera - "kontaktować czy nie" -zawsze przychodziła, gdy mówiłam "Suzi" 

Teraz to wygląda nieco inaczej. Wie, kiedy wołam, by ją pogłaskać, a kiedy po to, by z powrotem zapiąć na smycz. Myślę, że wszystko też zależy od tonu głosu. Kiedy (właściwie) piskliwym głosem wołam- "Suzi!", momentalnie zapala jej się lampka nad głową, przybiega i domaga się głaskania. Jednak kiedy słyszy "Suzi, do mnie!" ustawia się, bądź siada i czeka, by zapiąć smycz. 

A co z komendami, sztuczkami? 

Nigdy nic na siłę. Jeśli nie ma ochoty nic robić, nie zmuszam jej do pracy, bo ma to przeciwny skutek. Suzi jest zdemotywowana i wyłącza mózg. Każdy doskonale wie, że najlepsze formy spędzania czasu, to takie, które opierają się na dwustronnej przyjemności, bez przymusu i jakiejkolwiek przemocy. 

Przyznam się szczerze, iż zdarza mi się unieść i źle rozgrywam, to jak Suzi coś źle robi. Jestem tylko człowiekiem... najważniejsza jest też praca nad samym sobą. Staram się robić kilka wdechów, powiedzieć stanowcze "Nie!/Ej!" i iść dalej. 

Jak widzicie wygląd bloga się zmienił - mam nadzieję, że Wam również się podoba :)